Baby's en mannen

Mannen hebben geen uterus. Dus kunnen mannen geen eigen graviditeit meemaken, zou men zeggen. Ja, dat klopt! Mannen kunnen geen normale baarmoederlijke graviditeit beleven. Bij vrouwen kan dat wel, maar het is voor een vrouw eveneens geen onmogelijkheid om een zwangerschap mee te maken van een extra-uteriene vrucht. Een dergelijke graviditeit doet zich overigens alleen in zeer uitzonderlijke gevallen bij vrouwen voor. En dus niet bij mannen! Wel is het bij mannen, net als bij vrouwen, mogelijk dat er zich op zeker moment een chimaera in hun lichamen blijkt te bevinden. Chimaera's ontstaan als niet de geslachtcellen met elkaar versmelten, zoals gewoonlijk het geval is, maar juist een deel van de lichaamscellen. Een normale situatie is dat dus in zowel het eerste, als in het tweede geval van abnormale vruchtdragendheid niet. Een eventuele extra-uteriene zwangerschap is overigens een uiterst pijnlijke toestand, welke na ontdekking zo snel mogelijk zal moeten worden opgeheven.

Wat betreft het verwekken van kinderen staan mannen zondermeer op een zijspoor. Maar hoe zit het dan met het opvoeden en grootbrengen van kinderen? Lukt dat mannen wél evengoed als vrouwen? Of, om de vraag anders te stellen: zijn mannen wel in dezelfde mate bekwaam voor het grootbrengen van kinderen als vrouwen dat zijn?

Heel veel vrouwen zouden graag willen dat dit het geval zou zijn. En dat zij de opvoeding van hun kinderen altijd met een gerust hart aan hun mannelijke partner zouden kunnen overlaten. Vanuit de emancipatiegedachte zou het ook heel mooi zijn als dit zonder enige restrictie waar zou zijn. En toegegeven: sommige mannen zijn ook zondermeer goed in het doen grootbrengen van kinderen. Maar grosso modo hebben vrouwen hier meer talent voor dan mannen. Dat is nu eenmaal zo! Het feit dat vrouwen hier doorgaans beter in zijn, komt ook door het feit dat vrouwen na de baring van hun eigen kinderen een enorme geluksboost beleven. Vrouwen zijn echter eveneens beter dan mannen in het grootbrengen van kinderen die zij níét op de aarde hebben gezet. In het grootbrengen dus van andermans kinderen!.....Dat lukt vrouwen over het algemeen relatief goed.

Het eerste contact van mannen met andermans jonge baby verloopt gewoonlijk betrekkelijk stroef. Veel stroever dan het geval is bij het eerste contact van vrouwen met andermans jonge baby. Als een baby voor de eerste maal met een man in contact komt, zal die baby vaak gaan huilen. 'Hoe komt dat toch in hemelsnaam?' Dat zal menigeen zich na zo'n ervaring hoogstwaarschijnlijk hebben afgevraagd.

Welnu, het eerste wat opvalt als een vrouw een baby voor de allereerste keer waarneemt, is dat zij in die omstandigheid een uiterst vriendelijke gelaatsexpressie laat zien aan het kind. Mannen doen dat niet! Zij staren het kind vaak slechts met een ongeplooid gezicht aan. En wat mannen op zo'n moment ook niet doen, is dat zij de toonhoogte van hun stem aanpassen aan wat voor het kind plezierig is. Een vrouw die met een dergelijk jong kind te maken krijgt, zal als vanzelf direct een hoger stemgeluid aan het kind laten horen. Vrouwen lijken van nature aan te voelen dat zij een jonge baby op die manier moeten gaan toespreken. Baby’s in de baarmoeder vinden zachte, hoge of melodische klanken fijner om te horen dan andere klanken. Mannen passen hun stemgeluid over het algemeen niet aan bij het contact met baby's. Dat gecombineerd met hun strakke uiterlijk, is het niet zo vreemd dat baby's dan zodanig schrikken dat zij ervan gaan huilen. Ook gaan mannen tegenover baby's meestal niet gebruik maken van het versimpelde taalgebruik dat als babypraat bekend staat. En dat niet veel meer inhoud heeft dan in het volgende rijtje woorden naar voren komt, namelijk: 'Tut, tu, tu, tut tut, tu, tu, tut'. Maar dat voor een baby aangenaam is om aan te horen. Een man doet dat niet zo gauw. Behalve dan in zijn kindertijd, toen hij nog met autootjes aan het spelen was.

Mannen kunnen net zo goed op baby's passen als vrouwen, menen vele idealistisch ingestelde vrouwen. Maar dat is niet zo! En niet alleen om de hierboven genoemde redenen. Maar ook om redenen die liggen op het gebied van de lichamelijke veiligheid van kinderen. Mannen zijn bijvoorbeeld minder goed in staat om kinderen op subtiele wijze te corrigeren, als zij menen dat het nodig is dat er opgetreden moet worden tegen het kind. En mannen vertonen ook gevaarlijk meer seksuele interesse voor kinderen dan vrouwen doen. Dus als men mannen op jonge kinderen laat passen, lopen die kinderen ook op dat gebied meer gevaar. Dat is ook het geval als men jongens op jonge kinderen laat passen. Dan is dat gevaar voor die kinderen eveneens in grotere mate aanwezig, dan wanneer men dat door meisjes laat doen.

Een voorbeeld van een gevaar wat men loopt als men jongens op dergelijke jonge kinderen laat passen, is een sterfgeval wat zich eens ergens heeft voorgedaan toen een puberale jongen op een baby had gepast. Tijdens de autopsie bleek het betreffende jonge kind namelijk te zijn gestikt in sperma. Dit was gebeurd nadat de jongen de euvele moed had gehad om bij het kind zijn fallus in de mond te stoppen. Hij had gezien hoe dat kind aan het duimzuigen was. En dat gegeven had hem op het idee gebracht om zijn fallus in de mond van het kind te stoppen. Uiteraard zal die jongen daarmee niet het het leven van het kind in gevaar hebben willen brengen. En misschien had die jongen in zijn eigen leefomgeving ook al dergelijke ervaringen opgedaan. Het is dus al te gemakkelijk om die jongen daar eenzijdig om te gaan veroordelen. Maar het geeft wel aan dat het niet zondermeer verantwoord is om jonge jongens dit oppaswerk te laten doen.

'De gelegenheid maakt de dief', luidt een zeer bekend spreekwoord. 'Men moet de kat niet op het spek binden', luidt een ander spreekwoord. Ten aanzien van het gevaar wat kinderen en dan met name meisjes lopen wanneer zij in hun eentje in contact komen met mensen van het mannelijk geslacht, zijn deze beide spreekwoorden ook beslist van toepassing. Nu is het niet zo dat kinderen automatisch veilig zijn als er vrouwen in hun buurt aanwezig zijn, maar de kans dat zij een ernstige seksuele schending zullen meemaken is dan wél veel kleiner.

Nu tegenwoordig het aantal echtscheidingen zo erg is toegenomen, is ook het aantal gevallen erg toegenomen waarin kinderen niet meer kunnen rekenen op de automatische oplettendheid, wat dit betreft, van hun beide ouders. En een eventuele copulatie van een mannelijk persoon bij een jong kind zou ook een ander heel vervelend gevolg kunnen hebben. Dat doet zich voor als die persoon na die daad, of na de poging daartoe, schrikt van de bloeding die hij heeft veroorzaakt. Een dergelijk persoon zal dan geneigd kunnen zijn om zijn handelen te willen gaan maskeren. En dat zal dan de dood van het kind tengevolge kunnen hebben. Uit de verslagen van de rechtzittingen over dergelijke gevallen, wordt men deze oorzaak van de dood van kinderen doorgaans niet gewaar. Maar dat wil beslist niet zeggen dat dit niet regelmatig gebeurt. Het wordt blijkbaar als te erg beschouwd om publiekelijk bekend te worden gemaakt.